بالاترین مصیبت

خنده بر روی لبها خشکیده .

شادیها همه مصنوعی است .

چنان غرق در نفسانیات خود شده ایم که عمق فاجعه را حس نمی کنیم .

وقتی پیغمبر اکرم (ص) در عالم رؤیا به حضرت علی (ع) اجازه ی نفرین کردن می دهد ، حضرت نفرین می کنند که خدایا ، مرا از میان این مردم ببر ...

پس معلوم می شود بدترین مصیبت و بلا این است که امام در میان ما نباشد ، کجاست آن چشمه ی حقیقت بینی که این بلای عظیم را درک کند ؟

کجاست چشمی که در حسرت دیدار سیمای ملکوتی اش بگرید؟

کدام قلبی است که در غم غربت او بسوزد ؟

کجاست گوشی که منتظر شنیدن ندای ملکوتی اش باشد ؟

کجاست دستی که او را یاری کند و به فکر بیفتد که دیگر بس است ...

تا کی میخواهیم امام خود را در پرده ی غیبت بنشانیم ؟؟

آیا وقت آن نرسیده که لغزش ها و خطاها را برای همیشه زیر پا بگذاریم و با پاک کردن روح خود از صفات رذیله ، با دور شدن از زشتیها ، با قلبی سالم و کرداری سالم و اندیشه ای پاک ، زمینه را برای ظهورش فراهم کنیم ؟

روزی که او بیاید زندگی به معنای واقعی رنگ خواهد گرفت .

بهار بی خزان خواهد آمد ، همه به خدا نزدیک شده و درس بندگی خواهند گرفت .

او چشمه ی آب حیات زندگیست .

با آمدنش چگونه می توان بهشت را آرزو کرد که هر کجا که او باشد بهشت همانجاست .

 

گفتم عزیز زهرا رویت چرا نهان است ؟

گفتم که خواهی آمد روز ی ز سمت باران ؟

گفتم که همرهانت ؟ گفتا که بی دلانند .

گفتم اگر بیایی آرامشم تو باشی ?

گفتم کجاست زهرا (س) ؟ اشکش ز دیده بارید ?

گفتم دلم گرفته از غربت و غریبی ?

برای سلامتی رهبر عزیزمون و سلامتی و تعجیل در فرج مولای غریبمون صلوات

"یا مهدی عجّل علی ظهورک "